Voor het Annie M.G. Schmidtjaar in 2012 haalde Querido alles uit de kast. Helaas betekent dat ook dat er enkele dingen opdoken die ver weg in de archieven hadden mogen blijven zitten. Spiegeltje rondreis is daar het beste voorbeeld van: een verhaaltje geschreven in opdracht van Nederlandse luchtvaartmaatschappij KLM — en hoewel Schmidt nooit bang is geweest van broodschrijverij, is dit wel een erg teleurstellend vehikel.
Omaatje en Opaatje hebben kleinkinderen over de hele wereld: op de Noordpool, in India, Japan en 'het land van de Arabieren'. Omdat die zo ver weg wonen, zien Omaatje en Opaatje hen niet vaak. Gelukkig hebben ze een toverspiegel: in dit 'Spiegeltje Rondreis' (waar ze naar kijken zoals naar een televisie) kunnen ze hun kleinkinderen altijd zien. Elke weekdag — behalve woensdag — kijken ze naar één kleinkindduo. Maar ze zien hun kleinkinderen vaak kattenkwaad uithalen, of gevaarlijke dingen doen, zoals handenstand op de rug van een olifant of een gaatje bore…
Lees verder
Voor het Annie M.G. Schmidtjaar in 2012 haalde Querido alles uit de kast. Helaas betekent dat ook dat er enkele dingen opdoken die ver weg in de archieven hadden mogen blijven zitten. Spiegeltje rondreis is daar het beste voorbeeld van: een verhaaltje geschreven in opdracht van Nederlandse luchtvaartmaatschappij KLM — en hoewel Schmidt nooit bang is geweest van broodschrijverij, is dit wel een erg teleurstellend vehikel.
Omaatje en Opaatje hebben kleinkinderen over de hele wereld: op de Noordpool, in India, Japan en 'het land van de Arabieren'. Omdat die zo ver weg wonen, zien Omaatje en Opaatje hen niet vaak. Gelukkig hebben ze een toverspiegel: in dit 'Spiegeltje Rondreis' (waar ze naar kijken zoals naar een televisie) kunnen ze hun kleinkinderen altijd zien. Elke weekdag — behalve woensdag — kijken ze naar één kleinkindduo. Maar ze zien hun kleinkinderen vaak kattenkwaad uithalen, of gevaarlijke dingen doen, zoals handenstand op de rug van een olifant of een gaatje boren in een oliepijpleiding. Dan schrijven Omaatje en Opaatje een briefje naar hun kinderen waarin ze zeggen wat de kleinkinderen gedaan hebben. Dat worden de kleinkinderen uiteindelijk beu, en op de jaarlijkse bijeenkomst (zonder Omaatje en Opaatje) bedenken ze een plan om het spiegeltje kapot te maken. Net wanneer het spiegeltje helemaal aan diggelen ligt, krijgen Omaatje en Opaatje zomaar twee vliegtickets om al hun kleinkinderen te gaan bezoeken. Van wie die tickets plots komen, blijft totaal onduidelijk. Maar goed, Omaatje en Opaatje reizen de wereld rond en bij thuiskomst staat er nog een cadeautje van hun kleinkinderen te wachten: een echte televisie, waarop ze ook verre, vreemde landen zien, en waar ze 'nooit meer ongerust of verontwaardigd [om] hoefden te zijn, want hun kleinkinderen met al die stoute spelletjes, die zagen ze niet meer.' En zo komt er een einde aan dit jammerlijke non-verhaal.
Hoeft het nog te worden gezegd dat Schmidt ondermaats werk levert? Elke levendigheid, originaliteit en talige creativiteit ontbreekt in dit verhaaltje. Ook Fiep Westendorp stelt nogal teleur. Hoe kan het ook anders, met onder meer vier keer een bijna identieke illustratie van Omaatje en Opaatje die naar het spiegeltje kijken? Verder uitweiden lijkt niet nodig: Spiegeltje rondreis voegt niets toe aan het oeuvre van Schmidt en Westendorp, integendeel. [Lien Devos]
Verberg tekst