In de ogen van Max Hastings is Duitsland zonder twijfel schuldig aan het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. In deze uitstekend gedocumenteerde pil demonstreert hij de haast vanzelfsprekende wijze waarop de door zelfoverschatting geteisterde Duitse keizer Wilhelm II beloofde om de Oostenrijkers militair te steunen na de moordaanslag op hun aartshertog in 1914. Uit geopolitiek opportunisme wilde Duitsland namelijk een crisis uitbuiten om Europa zijn heerschappij op te kunnen dringen. Opzienbarend genoeg legden beide landen de zekerheid dat ook Rusland Servië in dit scenario te hulp zou schieten arrogant naast zich neer. Ook het idee dat zelfs Groot-Brittannië wel eens in beweging zou kunnen komen, was aan Duitse zijde ondenkbaar.
Op doordachte wijze laat militair historicus Hastings zien hoe in die eerste maanden van 1914 het grondplan werd getekend van de zich nog te voltrekken oorlog, al geeft hij niet heel veel nieuw historiografisch materiaal. Bijzonder is wel dat de vorser de vele militaire aspecten belicht van fronten en veldslagen uit het begin van de oorlog, die voorheen vaak onderbelicht bleven. Ook levert hij ongezouten commentaar op onder meer de opperste legerbevelhebbers, ‘wereldvreemde plantrekkers’ die vasthielden aan strategieën die in realiteit niet haalbaar waren. 
Om het trauma een gezicht te geven, laat Hastings zowel de frontsoldaat als de thuisblijver aan het woord. De onderzoeker put hiervoor uit brieven en dagboekaantekeningen. Vaak zet hij de door de jongemannen ondergane ellende lijnrecht tegenover de stoere taal van hun politieke leiders, waardoor het cliché van de generaals die hun soldaten zomaar naar de slachtbanken leidden opnieuw wordt gevoed. Alleen legt Hastings de schuld niet uitsluitend bij de generaals, maar ziet hij vooral twee legers, aan elkaar gewaagd, die slechts door extra troepen de tijd wisten te rekken.
Hastings heeft een dubbel doel voor ogen: enerzijds moet de schuld van dit mondiale conflict naar Oostenrijk en Duitsland, anderzijds moet het idee worden verdedigd dat Groot-Brittannië gelijk had door zich te mengen in deze oorlog. Hierdoor verlaat Hastings het revisionistische idee, dat de moord op Franz Ferdinand aan de basis lag van een louter accidentele oorlog. De mythe van de toevallige oorlog zit zo hard ingebakken in ons denken dat Hastings’ versie bijzonder onverteerbaar blijft voor zij die de herinnering aan bestialiteiten toen liever naar de achtergrond duwen. Tenslotte bepaalde de draagkracht van het achterland hoe lang beide partijen dit liedje nog konden uitzingen.
[Bjorn Verlinde] Verberg tekst

De auteur, voormalig hoofdredacteur van The Telegraph, ontving onder meer voor zijn militair-historisch werk eredoctoraten. Van dit boek werden in Engelstalige landen meer dan 80.000 exemplaren verkocht. Hij behandelt slechts summier de oorzaken van de Eerste Wereldoorlog door te kijken naar wat tijdgenoten van de Duitse en Oostenrijkse leiders vonden, gaat nauwelijks in op de etnische problematiek van Oostenrijk-Hongarije en factoren als economie, maatschappij, bestuur en politiek. Jammer. Maar dan! De mobilisering en de gevechtshandelingen van 1914 behandelt hij diepgaand: ooggetuigenverslagen van vele honderden staatslieden, officieren, burgers, soldaten en boeren knoopt hij aan elkaar en verbindt daar nieuwe, zeer scherpe oordelen aan. Alleen het terugvinden van wat al deze mensen opgeschreven hebben, moet een geweldige klus geweest zijn. Misschien anekdotisch, maar door de grote hoeveelheid zeer diverse bronnen een kwalitatief zeer goed onderbouwde, vernieuwende visie op de Eerste Wereldoorlog. Een niet te missen meesterwerk. Met zwart-witfoto's, eindnoten, literatuurlijst en register. Verberg tekst