Anderhalf jaar geleden kwam 'Lego Friends' op de markt: een nieuw product van Lego, speciaal gericht op meisjes. Vier jaar studie en miljoenen onderzoeksbudget leverden op: het thema van een groepje vriendinnen die in een pastelkleurige wereld (paarse en roze legoblokjes!) naar de beautyshop gaan om hun haar te laten doen, samen koken, hun huis decoreren, en aan het zwembad liggen. De figuurtjes zelf zijn ook niet ongemoeid gelaten: ze hebben grote ogen, roze lippen, ronde vormen en dragen minirokjes. Vaarwel Legostad waar jongens en meisjes samen mee speelden. Iets soortgelijks is er aan de hand in Trijntje en Ties. Waar Jip en Janneke nog vrolijk hetzelfde soort kattenkwaad uithaalden, installeert Yvon Jaspers in 25 verhalen over een broer en een zus een wereld met twee duidelijk gescheiden sferen van mannelijkheid en vrouwelijkheid. Wat verder gewoon een nogal saai boek is, met keurige afgeronde, huis- tuin- en keukenverhaaltjes — voorzien van vakkundige, maar zuiver illustratieve tekeningen van Philip Hopman — wordt zo een waar handboek seksestereotypering. Dat geldt allereerst voor de ouders: de moeder bevindt zich meestal in de keuken, en altijd in huis, behalve als de vader mee is. Haar bezigheden bestaan uit het ontbijt verzorgen, picknickmanden dragen, telefoneren met familie en in geval van nood tegen de vader roepen dat hij zijn zoon moet redden. De vader zien we zware dozen dragen, met belangrijke paperassen bezig zijn, en zijn zoon redden in geval van nood. Nog erger is het gesteld met de manier waarop de kinderen geportretteerd worden: broertje Ties is stoer, stout en ondernemend. Terwijl zus een jurk draagt, heeft hij een brandweerhelm op en speelt ridder. Een fantasierijke knul. Een kind, eigenlijk, in tegenstelling tot zijn zus. Trijntje (het diminutiefje is deel van de naam) is ontzettend braaf. Haar gedachten zijn die van een volwassen superego: niet te vroeg in de kamer van mama en papa binnengaan, niet met eten spelen, schuldgevoel als er wat misloopt. Ze loopt rond in prinsessenkleren, speelt met haar barbies en wil later moeder worden. Of kapster. Of iets doen met bloemen. Het ondeugendste dat ze uithaalt, is gaatjes in haar oren laten schieten terwijl dat niet mag van haar moeder. Want 'dat staat niet als je kind bent.' Even later zegt mama trouwens nog: 'je mag gaatjes in je oren als je tien bent'. (Huh? Want dan ben je geen kind meer?) In haar oma vindt Trijntje een bondgenoot, en wel een die de harde lijn verdedigt, ook tegen haar zesjarige kleindochter: 'Wie mooi wil zijn moet lijden'. Wat overigens ook weer de visie van mama blijkt te zijn bij het thuiskomen: 'eerlijk is eerlijk, het staat je wel.' Ruim honderd pagina’s lang lijkt het alsof Simone de Beauvoirs De tweede sekse niet gepubliceerd is geraakt. Wanneer is Lego, is Yvon Jaspers, zijn wij als gebruikers van speelgoed en lezers van boeken vergeten dat seksestereotypering een bron en bestendiger van ongelijkheid is, veeleer dan een objectieve voorstelling van een gegeven en onveranderlijke werkelijkheid? [Lisbeth Vandoorne] Verberg tekst

De 6-jarige Trijntje en haar jongere broertje Ties zijn meestal dikke vrienden. En als ze soms boos zijn op elkaar, is dat gauw weer over. Ze beleven vrolijke en spannende avontuurtjes in huis en in de nabije omgeving. Soms zijn ze een beetje stout, maar eigenlijk zijn het lieve, opgewekte kinderen die wel van een grapje houden. Het boek opent met een verhaal over de jarige Trijntje die, voordat de gasten komen, al een flink stuk van haar eigen verjaardagstaart heeft gesnoept, waarmee de toon van de avonturen is gezet. De knusse verhaaltjes vormen elk een afgerond geheel van ongeveer vier bladzijden. Ze zijn verlucht met losjes getekende, kleurige prenten, waardoor een aantrekkelijk geheel is ontstaan. De tekst is in twee kolommen gedrukt en wordt rechts niet uitgelijnd. Toch zijn er vrij veel afbrekingen, waar je bij het lezen soms over struikelt. De stijl waarin de verhalen zijn geschreven, maakt dat deze heel plezierig zijn voor te lezen. Ook door iemand die daar (nog) niet zo veel ervaring mee heeft. Kortom een boek dat zorgt voor veel lees-, luister- en kijkplezier. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

In deze bundel staan 25 korte realistische verhaaltjes over Ties (4,5) en zijn zus Trijntje (6). De meeste verhalen zijn zeer herkenbaar zoals dat over knoeien met eten in 'Toverflakes' of over een 'Losse tand', over proefzwemmen en watervrees. Veel van wat in het leven van jonge kinderen gebeurt komt aan bod: knutselen, verjaardagsfeestje, vakantie ... Ernstige dingen zoals de dood van opa Peer en de vragen daarrond worden zeer treffend verwoord. De buurvrouw die een baby krijgt en een homokoppel, vrienden van papa, die op bezoek komen, allemaal die dingen die kleuters om zich heen zien, komen heel gewoon aan bod. Gevoelens als boos, jaloers, verdrietig zijn ... zitten verweven in de verhaaltjes. Zeer bruikbaar bij kinderen die elke morgen veel te vroeg wakker zijn is het verhaal 'Josefien'. Trijntje wordt wakker om zes, en dan puntje puntje, dan een twee en dan een acht (6:28). Ze mag pas naar papa en mama toe om zeven puntje puntje nul nul. Ondertussen houdt ze zich bezig met de duif Josefien die een nest heeft in de boom voor haar venster.
Een zeer bruikbaar en gevarieerd voorleesboek voor thuis en op school. De auteur lijkt vertrouwd met de gedachten en gevoelens van kleuters. Alleen het taalgebruik is soms eigenaardig, bv. op p. 10 de blauw; op p. 37 vraagt mama iets verwilderd; op p. 54 frot Ties de schoenen van barbie Ken aan. Een enkele keer klopt de prent niet met de tekst. In 'Toverflakes' zitten Ties en Trijntje volgens de tekst tegenover elkaar, op de prent zitten ze naast elkaar. Het boek besluit met een portret van de auteur en de illustrator en interessante tips en weetjes over voorlezen.
Verberg tekst